Magritte

Pénsote,

pénsote, cos teus rizos opacos rompendo no aire

a harmonía do azul infinito,

de novo, ceo e terra só un.

Un un, crebado pola túa figura. Túa figura núa, redondeada

dando toques de cor na area branca,

                                                                             

[ausencia ou composición de toda cor]

Toques de verde,

verde ordenado, entre vermellos

e lilas,

na escala cromática que ti escolliches.

Toques verdes, que nun fondo negro

                dan  vida a peixes,

                                               peixes que nadan rápido tralo contacto da túa mau sobre eles.

Composición perfecta baixo a túa ollada,

diante das Cíes,

que rompen a liña do horizonte,

Ben me gustaría que me

pintases

e ser, aínda que en proxecto de min mesma,

a que está baixo túa ollada,

á que acarician, dando cor, as túas maus

A miña mente salta e brinca divertida

entre os teus debuxos

e os teus senos

imaxinando seu contacto…cos meus.

                                                                              Imaxinando o noso encontro

                                                                              húmido e prohibido entre

                                                                                              humidades

                                                                              Nunca imaxinadas, sempre

                                                                              afundidas no limbo das cousas  que

                                                                              non ocorren,

                                                                                                               non se nos ocorren.

 Alicia Piñeiro