Diálogos da circunferencia I

[Volve atrás, ao fondo do escenario. Espera uns segundos,  e volve adiante,  agora núa, coas unllas vermellas e un círculo no pulso, o círculo reiterativo]

Empezo o monólogo. É un monólogo sen senso, sen pés. Ou si, con pés...Cos pés na cabeza.
Ou un diálogo, o diálogo de Eu e a miña Soidade, neste caso vermella, neste caso é il.

-Por que habitas en min? Non haberá sitios e sitios, sempre te atopo eiquí, no abdome. Entre o fígado e o páncreas.

-Estou quentiño.

-Pero non te das conta do mundo, ise de eí fóra? Estalo a perder. Por que me ocupas? Díxenlle exacerbada.

Non entendía porque a soidade vermella, que no meu caso era il, sempre estaba na miña tripa.

-Hoxe pintaches as unllas.

-Si, vermellas, coma ti...E un círculo no pulso, víchelo?

 Houbo un silencio, e il fíxose aínda máis presente no meu fígado.

-Deixa de facerte sentir! Doésme!

-Oe, por que o círculo?

-Eres capaz de deixar de miralo? Pregunteille inquisitiva.

Silencio, e eu tras il. Rompeuno: Que é o círculo? Tras un momento respondínlle: 

-Estase quentiño eí.

Mudou. E o círculo reiterado.

Alicia Piñeiro