-Día 10
Europe. Europe. Promise land, they say.
Mais, eiquí estou, no paraíso. Estou na Promise Land, no paraíso,
na maldita promise land- morto de frío e fame.
Fai frío no paraíso.
Non saben facer pan no paraíso.
Non saben facer té no paraíso.
Non saben nin ser, no paraíso.
So saben ter coches.
So saben mirar a vida tras un smartphone.
Non saben vivir a música, nin a comida, nin o paraíso.
Non viven o presente no paraíso.
Pasan momentos posteriores (re)memorando momentos previos que non viviron por tentar posuír o tempo.
Non viven o futuro no paraíso.
Que bonito amencer vin onte! Din mañá
Falan do deleite para constancia de todos menos para a súa propia. Non disfrutan no paraíso.
Non me ven no paraíso
Tirado horas e nin me senten, todas as TV teñen conta de min. Van a casa, e diante dos seus sofás, alí estou.
Axuda! Berro desesperado, desgarrando, intentando quebrar o limbo no que flotan, no que eu xa afoguei.
HELP!
Non escoitan no paraíso.
Miran pra outro lado no paraíso.
Alicia Piñeiro
Ningún comentario:
Publicar un comentario