domingo, decembro 6

¿Cómo me ves?


Un mar de recuerdos en la estela de un avión que despega, con las promesas y las ganas.
La luz escapando por la ventana, una vela que marca el aroma del tiempo, el deseo huyendo por la boca.
El coraje saliendo por los poros y el miedo escondido debajo de la alfombra.
La rapidez de lo infinito y el sol brillando en cada tacto con la piel.
Los colores bailando al son de los pasos, tiñéndolo todo de arena y sal, la música sonando en cada fotografía.
La belleza que no existe más allá de lo invisible y el sauce llorón cazando mariposas.
Lo tangible de lo incorpóreo en un mundo hecho de esperanzas, trazadas con pincel de plata, cinceladas con un suspiro.
Ojos de miradas azules con pasados robados, niños jugando con fuego en el agua.
Carretes perdidos de la película de tú vida.
Secretos caminando a la luz de la luna, manos expertas jugando contigo.
Sentimientos aflorando del vacío, llenándolo todo de primavera.
Alguien que vive.
Vivir para ¿ ver, sentir, llorar, compartir, soñar, bailar, añorar, disfrutar ? Vivir para ser.
Ser para disfrutar, añorar, bailar, soñar,compartir,  llorar, sentir, ver. Ser para vivir.



Ainoa DF

luns, novembro 30

Out of space


Estábamos buscando un maldito tripi como desgraciados, una mísera hoja de papelillo insignificante, bien fácil de encontrar normalmente, más fácil  de encontrar en Ortigueira. Teóricamente.
Los capullos de mis amigos allí estábamos, rastreando como jodidos perros  en el puto festival de los cojones y no había ni rastro de ácido.
Atolondrado, ya preparado para explotar, a puntito de dar paso a un ataque de pura rabia roja, Gustav alzó los brazos y gritó:
-¿ Es que no se puede encontrar puto ácido en esta jodida reunión de sucios drogadictos, joder? ¡Sólo estoy pidiendo un poco de LSD, señores!
El capullo de Gustav.
¿Una palabra que defina a Gustav? Violencia. Puto desgraciado, se pasa la vida alimentando su ego hecho papilla  destrozando mandíbulas  como quien deshoja margaritas. Se alimenta del calor de la sangre robada, el muy capullo.
-Seguidme.
Mierda, ese punki acicalado me acababa de dar un susto de muerte. El muy mamón casi me provoca un infarto.
El caso es que le obedecimos. Parecía tener la calve para hacer realidad nuestro sueño, el más ansiado (en ese momento). Parecía tener delicioso ácido.
Seguimos sus pesados pasos hasta una tienda de campaña. La suya, supongo. Era de un rojo descolorido, un rojo viejo. Malditos punkis costrosos. En cuanto abrió la cremallera de la susodicha tienda, el olor a compost y heces casi provoca un gran chorro de vómito en toda la panda. Dios, podía ver las caras amarillas de pura náusea en todo el jodido festival. Pero  si el ácido era bueno (más le valía al cabrón) merecía la pena. El puto LSD, un manjar. La llave al viaje de tu vida.
Al fin, teníamos el ácido ya en el organismo.
Placer en estado puro; sensaciones  y frenesí.
Tenía sed. Oh dios, me moría de sed. Tenía la lengua como la más árida de las estepas.
Emprendí mi camino, me dispuse a encontrar agua. Puto oro líquido, joder.
Al superar la odisea de salir de la tienda, entre cremalleras y calzoncillos sucios, la vi. Allí estaba. Miki hermana, vi a Miki en Ortigueira.
Fue una visión gloriosa, la jodida definición de la estética, de lo fascinante. Viví el puto éxtasis de María Teresa.
Allí estaba ella, rodeada de borrachos  y vómito. Ella, luz. Ella, color. Ella, belleza.
Su pelo se fundía con el sol, su falda formaba el arco iris. Mientras levitaba (porque caminar sería burdo en Miki) los colores ondeaban y se conformaban en ella, dejando al mundo en blanco y negro.
-Eh tío, vamos a por agua, joder. Me muero de sed.

Emprendí mi camino, me dispuse a encontrar agua. Puto oro líquido, joder.

Alicia Piñeiro



venres, novembro 20

Libres

- Buenas ¿qué desea?
- ¡Hola! Venia a comprar libertad.
- Debo decirle que se cotiza a un precio muy elevado en estos tiempos.
- No me importa, tengo dinero. Tenga ¡ toda mi fortuna!
- ¿Está seguro? ¿Prefiere ser libre a rico?
- Tener dinero en una cárcel no sirve de nada.
- No todos piensan así, mire a su alrededor.
- Ricos ciegos y libres luchadores. Se me calló la venda, no puedo seguir aquí.
- De acuerdo... ¡Hecho!
...
- Espere, ¿dónde estoy? ¿Quién es usted?
- Tendrá que averiguarlo solo, es libre y tiene que aprehender a entender.
- ¿Qué son todas esas barreras? No puedo ver más allá de esta pantalla.
-  Lo siento, no puedo ayudarle, solo le diré que la libertad le da la capacidad de pensar, úsela y aprehenda a volar.
   Una palabra resonaba con fuerza en su mente: "¡lucha!" . Decidió hacerle caso.


 

Ainoa DF

luns, novembro 16

Portocaliu


O sol disfrutando
dun baile
polo rostro.
A pel sentindo
o abrazo.
Os chíos dos 
paxaros levándose
o último raio
do solpor.
Os cores surcando
o ceo...
A felicidade entreaberta 
nos ollos 


Ainoa DF

luns, novembro 9

Red Carpet



El hombre es un ser racional; sin embargo…

¾    Buenos días.
¾    Hola…
¾    ¿Qué te pongo? – dice perplejo ante el silencio de ella.
¾    Aún no sé muy bien qué comer. —responde con duda.
¾    Pues no sé, tienes opciones para escoger. – Risueño –. Hoy nos han traído cerdo ibérico. Tiene muy buena pinta. – Se ríe.
¾    Eh… Pienso que hoy unos garbanzos estarían bien. Sí… Llevo toda la noche pensando en garbanzos. Me desperté y dije: Pechugas de pavo…de pavo; pero sucede que  he tenido sueños un poco extraños, fuera de sí. Y ahora, no me parece que el pavo sea una decisión adecuada. —Ante el silencio de él, ella continúa--. He tenido una semana muy rara, muy solitaria. He paseado mucho, eso no está nada mal, pero me canso. Además, los paseos pueden estar teñidos de melancolía; la melancolía es bastante azul.
¾    Marchando un buen chuletón para el azul de la melancolía. – Empieza a preparar el cuchillo. Mientras, observa de soslayo a la chica --. Quizás el chuletón no es lo mejor para el azul. Piénsalo.
¾    ¿Qué crees que debería comer?
¾    Pescado.
¾    ¡Por supuesto! Pescado… ¿Cómo no lo había pensado antes? Es perfecto para volver a teñir los paseos  y para los garbanzos. Ya te echaba de menos. Volveré la semana que viene.
¾    Hasta el lunes.



Alicia Piñeiro

martes, outubro 27

Bloque Gris (I)


4ºB: Unha bicicleta,
geranios
de todas as cores
e unha muller gris- fechada na idea de melancolía
tras unha fiestra
enfiadas,
milleiros de bragas
todas iguais
todas impolutas, brancas      

6ºC: Unha idea
cortinas
soñadoras, misteriosas
enmarcan un nada e un todo
pechando ao ente
circular
en 20 m cuadrados
2ºA:
Coido que,
non acado a ver
                        só unhas reixas

5ºD:
Un aparello de aire acondicionado
empapado
pola miúda
e constante choiva
do 13 de Outubro, martes.
                                                Incontables
                                                ventás
                                                                        innumerables vidas,
de seres
que son
que se di que existem;

            pechados e imaxinados
entre tabaco e té
a esta hora sempre verde.

1º... e un bus azul.



Alicia Piñeiro

venres, outubro 16

De Tabaqueria

“El sábado pasado, de madrugada, se produjo un accidente de tráfico en la carretera nacional que une las capitales de Toledo y Ciudad Real, en el que murió una persona. En el coche viajaba una pareja de mediana edad  lo que más extrañó a la guardia civil es que el accidente ocurrió en una vía donde apenas hay tráfico y en una recta. El hombre falleció poco después de llegar al hospital y la mujer se debate entre la vida y la muerte; la policía espera que se recupere pronto para poder aclarar las circunstancias del suceso.”




Aún se preguntaba, ocurrió? Se planteaba si podía ser real, si lo sucedido se encontraba entre los límites de lo concebible, de lo posible, si las leyes de la física podían dar cuenta de ello.
Todo apuntaba a que sí, todo indicaba que no.
Escuchaba un respirador artificial. Sin embargo, solo su oreja izquierda  lo podía apreciar.
Cada herida constituida por cada porción de luna quebrantada por aquel reno azul, le quemaba. Ardía.
Aún así, apenas sentía su cuerpo.
He muerto?
De repente, percibía el cómo de sus millones de neuronas representan hasta el mínimo detalle del dolor que sus nervios habían procesado. Existía la sensación y el reno azul.
Un dedo, el otro, silencio; un dedo,  dos dedos, silencio. El movimiento de sus manos reproducía entrecortadamente una serie de  compases irregulares de una sinfonía caprichosa.
Presa del pánico, se preguntaba:
Puedo ver?
-Sólo un reno azul.
De nuevo la incertidumbre acechaba, la ansiedad se adueñaba de sus pensamientos
Que
                                    Brincan caóticos
            Sin orden

Sin un porqué, sin un entender. Le da un vuelco el corazón parado Emite un grito mudo y cae.



Al fin, se deja caer.



Él, una carretera. Un reno azul, reiterativo, y una luna rota en pedazos.


Alicia Piñeiro

sábado, outubro 10

farewell

¡Qué injusto todo! ¡Qué injusto tú! ¡Qué injusta yo!
Yo por quererte cuando no me quieres.
Y tú por quererme cuando yo no te quiero.
Menudo lío de sintaxis sin sentido.
Ya no hay quien te vea, ni quien me vea.
Ya no sirve con pensar en ti, con hablar de ti
para que por haceres del destino nos reencontremos.
Las palabras que no dije, que no pude decir, ahora se me atragantan y me sobran.
SND


 

luns, outubro 5

Magritte

Pénsote,
pénsote, cos teus rizos opacos rompendo no aire
a harmonía do azul infinito,
de novo, ceo e terra só un.

Un un, crebado pola túa figura. Túa figura núa, redondeada
dando toques de cor na area branca,
                                                                             
[ausencia ou composición de toda cor]

Toques de verde,
verde ordenado, entre vermellos
e lilas,
na escala cromática que ti escolliches.

Toques verdes, que nun fondo negro
                dan  vida a peixes,
                                               peixes que nadan rápido tralo contacto da túa mau sobre eles.

Composición perfecta baixo a túa ollada,
diante das Cíes,
que rompen a liña do horizonte,

Ben me gustaría que me
pintases
e ser, aínda que en proxecto de min mesma,
a que está baixo túa ollada,
á que acarician, dando cor, as túas maus
A miña mente salta e brinca divertida
entre os teus debuxos
e os teus senos
imaxinando seu contacto…cos meus.
                                                                              Imaxinando o noso encontro
                                                                              húmido e prohibido entre
                                                                                              humidades
                                                                              Nunca imaxinadas, sempre
                                                                              afundidas no limbo das cousas  que
                                                                              non ocorren,
                                                                                                               non se nos ocorren.



 Alicia Piñeiro


                               

venres, outubro 2

sombra

 
Te gustaba cazar las mariposas más bonitas del jardín, con alas grandes y dibujos estrambóticos de mil colores. Pero fuiste a por la menos indicada, a la que corre hacia la tormenta en vez de esquivarla. 




En busca de tu objetivo, perdiste tu esencia y cuando conseguiste atraparla ya no quedaba nada. Le preguntaste su nombre con deje inocente y ella te lo desveló abriendo las alas. La palabra soledad impregnada en tinta negra.

¿Me quieres, Soledad? 

La pregunta la hizo revolverse inquieta. Un veneno habría sido más llevadero que el peso de dar respuesta. Tras eso, ella batió sus alas con fuerza y voló lejos de allí.

SND

xoves, setembro 17

Europe

-Día 10


Europe. Europe. Promise land, they say.

                                Mais, eiquí estou, no paraíso. Estou na Promise Land, no paraíso, 
                                   na maldita promise land- morto de frío e fame.

Fai frío no paraíso.
Non saben facer pan no paraíso.
Non saben facer té no paraíso.
Non saben nin ser, no paraíso.

So saben ter coches.
So saben mirar a vida tras un smartphone.
Non saben vivir a música, nin a comida, nin o paraíso.

Non viven o presente no paraíso. 
Pasan momentos posteriores (re)memorando momentos previos que non viviron por tentar posuír o tempo.
Non viven o futuro no paraíso.

Que bonito amencer vin onte! Din mañá

Falan do deleite para constancia de todos menos para a súa propia. Non disfrutan no paraíso.


                                                                       Non me ven no paraíso

Tirado horas e nin me senten, todas as TV teñen conta de min.  Van a casa, e diante dos seus sofás, alí estou.

Axuda! Berro desesperado, desgarrando, intentando quebrar o limbo no que flotan, no que eu xa  afoguei.

HELP!

Non escoitan no paraíso.
Miran pra outro lado no paraíso.



Alicia Piñeiro





luns, setembro 14

sleepless


A las tres de la mañana.
En vela.
A las cinco de la mañana.
En vela.
A las siete de la mañana.
En vela.
Son estos los ratos que disfruto.
La ciudad plácidamente dormida.
Sin sonidos. Sin luz. Sin reproches. Sin presiones.
Sola con mi mente,
aprovechando el limbo que mi cuerpo crea de forma subsconsciente.

SND

luns, setembro 7

Violencia explícita (II)

El odio es físico y mental.
No es como si no intentase controlarlo.
Intento cerrar los ojos, respirar y contar.
Pero los números se convierten en listas, cabezas, blancos.
Las respiraciones en suspiros, exhalaciones aceleradas, gritos.
Los ojos me empiezan a temblar, 
el ceño se me hunde, el fondo negro es ahora rojo.
Rojo de ira. Rojo de sangre. Rojo de muertes.
Chop, chop, chop.
Caen cuerpos a la misma velocidad que esta sociedad se hunde en la miseria.
Me pregunto, ¿contribuyo al bien mundial?
Me pregunto, ¿las vísceras contribuyen al medio ambiente?
Me digo, polvo al polvo.

SND
Ilustración: JGG


xoves, setembro 3

Luf



Me gustas cuando dejas que apague la luz
y juegas quedamente a no quitarme la ropa.
Cuando meces mi cuerpo en tu piel y en tus ojos.
Cuando deshaces la mirada en mil susurros, me gusta.

Me gusta tu locura azul de canela.
Cuando entras dócilmente en mis versos marchitos.
Tu beso breve y contenido
Un beso indecente
Los besos prohibidos

Me gustan, me gustaron
Me gustaste, me gustas.

Ana Maria Seoane Padrón

martes, setembro 1

Santiago


NON saben cara onde tirar

“...é puta pedra”
Mollada
a miúdo de luns
martes
mércores
Eles van camiñando
                                   (pérdense)
non é que se equivoquen nas esquinas das rúas



11944546_873164106100204_944050738_n.jpg
Fotografía de Alba Ortega
porén,
os xoves tralo solpor,
a pedra tira,
baixiño,
das sabas
e eles saen a ver a pouca lus que queda
Falan de foder, de fartarse, de facer o tolo, de fariña.
E volven a casa,
dando voltas,
deixando unha corda de migas de pan
e volven a casa,
dando voltas,
coa esperanza de que alguén tire da corda.
De súpeto,
parece que xa non chove
                              (ata o luns)


“Santiago… é puta pedra”



Xiana Cid

domingo, agosto 30

Violencia implícita (I)

Bosquexo de Iván Tiago
-Fuches ti, oh?



- O que, Yakiri?



(dá un puño á barra) Oe, barman, aprendiz de tal, ou o que sexa que é a túa profesión, ao que te dediques, que tanto me ten, mequetrefe! Non entendo ben que carallo che picou para que ahora me empeces a chamar Yakiri, tanto me ten...Tanto me ten a túa capacidade mental, ou os insospeitados camiños polos que che leva esa imaxinación túa, puro produto de narcóticos. Mira (cuspe), dáme ata igual que me chames Yakiri. Dime só, fuches ti?



-(Voz nerviosa, titubea) Non sei... deume a sensación de que vostede era xaponés...o sake, máis o dragón/peixe que sae do seu sombreiro, ou gorro, ou chapeau...Pensei que eras xaponés, un xaponés moi vello co nariz especialmente grande, pero xaponés.

- Mira Jazzmine, desculpa que non te chame Charlotte. Estou ben farto! (érguese e apunta co dedo ao lector)





- Mira, será millor que sentes, señor. Que queres?

-Quero que me respondas...dime, dime se fuches ti, muller, a que decidiu poñerme un sake de merda, o peor sake que se atopa no mundo...un sake fucsia..fucsia!!!! Dende cando o sake é fucsia? Dime Margorie, ou Gracielle, ou Claire..fuches ti quen decidiu poñerme un mal sake antes de morrer? Antes de matarme, de arrincarme a vesícula? 

-Ti sabías no que te metías, Siracusa. Sabíalo, no momento no que me desafiaches, no momento no que decidiches encargarme o teu último desexo, a túa morte, o teu ser...Escolliches a persoa que máis odio te alberga para escoller teu último sake, meu. Escolliches traizoarme a min.


-Non esperaba menos de ti, (Manola, francisca, pepa...?)

 Alicia Piñeiro

venres, agosto 28

-

Estás en el acantilado, das un paso y te acercas al vértigo, otro paso más y notas el corazón en el pecho.



















Para sentir era necesario el peligro.


Laura Carballo 

luns, agosto 24

Catástrofe.

Entrou naquela tenda e preguntou.

-Unha sombra por favor?
-Escolla a mellor cabaleiro!
-Uuuuum…quería….unha…de carballo!
-Aaah….sintollo extinguíronse a semana pasada….pódolle ofrecer outra?
-Si claro,que ten por aí?
-Ben…temos unha magnífica sombra de eucaliptus ou unha de pinus pinaster…son cativos pero chegan a dar unha boa sombra.
-E de castinheiro non lles quedan?
-Non , sinto xa non exsisten.
-Ben…enton nada!

Vítor Manuel García Pinheiro

domingo, agosto 23

insane

Imaxe de Alba Losada


























Titubeei aquela noite, pensando na nosa creación en pura creatividade.Tremíame o corpo ao escribirche, mentres miraba baleira a botella de viño infestada de restos de hachís.


O estómago encollíaseme apresurado,

como escorregando a sensación de impaciencia,

que descendía, nerviosa,

e chegaba húmida aos meus beizos.



Arrinquei as maus incrédulas

do quente embriagador da desesperación,

e acompasada na túa respiración,

achegueinas á fonte do negro aromático

(tornou en eléctrico)

mentres a túa boca, en puro frenesí, furaba cada poro, cada terminación nerviosa.

Meu corpo, contorsionábase en si mesmo,

[Arqueaba]

en pura beleza en harmonía coa psicose,

outra vez húmida,

outra vez quente


e emanaba, sen control, o negro eléctrico.

sábado, agosto 22

decadencia



Masturbación como el punto álgido del día, a partir de ahí todo es decadencia. Qué patético soy. Sin trabajo, sin metas, sin ella. Con la única expectativa de que mi mano me lleve al orgasmo mediocre, una y otra vez. Quizás si me corro lo suficiente no vea el día de mañana. No vea su hueco en mi cama. No sienta lo frío de las sábanas. Qué bombeo tan mecánico, qué éxtasis tan poco placentero. Debo dormir, pero no puedo. Debo hacer algo, pero no quiero. El dilema de la escoria del vago. Me doy la vuelta. Qué incómoda se ha vuelto esta cama. Me giro para el otro lado. Me aburro. Me tumbo boca abajo. Pienso en ella, en su cuerpo flaco, en las curvas de sus costillas marcadas en su cuerpo. Me tumbo boca arriba. Mi polla se levanta.
Joder, menuda mierda de semana.

SND

luns, agosto 17

Diálogos da circunferencia I





























[Volve atrás, ao fondo do escenario. Espera uns segundos,  e volve adiante,  agora núa, coas unllas vermellas e un círculo no pulso, o círculo reiterativo]

Empezo o monólogo. É un monólogo sen senso, sen pés. Ou si, con pés...Cos pés na cabeza.
Ou un diálogo, o diálogo de Eu e a miña Soidade, neste caso vermella, neste caso é il.

-Por que habitas en min? Non haberá sitios e sitios, sempre te atopo eiquí, no abdome. Entre o fígado e o páncreas.
-Estou quentiño.
-Pero non te das conta do mundo, ise de eí fóra? Estalo a perder. Por que me ocupas? Díxenlle exacerbada.
Non entendía porque a soidade vermella, que no meu caso era il, sempre estaba na miña tripa.
-Hoxe pintaches as unllas.
-Si, vermellas, coma ti...E un círculo no pulso, víchelo?
 Houbo un silencio, e il fíxose aínda máis presente no meu fígado.
-Deixa de facerte sentir! Doésme!
-Oe, por que o círculo?
-Eres capaz de deixar de miralo? Pregunteille inquisitiva.
Silencio, e eu tras il. Rompeuno: Que é o círculo? Tras un momento respondínlle: 
-Estase quentiño eí.
Mudou. E o círculo reiterado.

Alicia Piñeiro