-Día 10
Europe. Europe. Promise land, they say.
Mais, eiquí estou, no paraíso. Estou na Promise Land, no paraíso,
na maldita promise land- morto de frío e fame.
Fai frío no paraíso.
Non saben facer pan no paraíso.
Non saben facer té no paraíso.
Non saben nin ser, no paraíso.
So saben ter coches.
So saben mirar a vida tras un smartphone.
Non saben vivir a música, nin a comida, nin o paraíso.
Non viven o presente no paraíso.
Pasan momentos posteriores (re)memorando momentos previos que non viviron por tentar posuír o tempo.
Non viven o futuro no paraíso.
Que bonito amencer vin onte! Din mañá
Falan do deleite para constancia de todos menos para a súa propia. Non disfrutan no paraíso.
Non me ven no paraíso
Tirado horas e nin me senten, todas as TV teñen conta de min. Van a casa, e diante dos seus sofás, alí estou.
Axuda! Berro desesperado, desgarrando, intentando quebrar o limbo no que flotan, no que eu xa afoguei.
HELP!
Non escoitan no paraíso.
Miran pra outro lado no paraíso.
Alicia Piñeiro
xoves, setembro 17
luns, setembro 14
sleepless
A las tres de la mañana.
En vela.
A las cinco de la mañana.
En vela.
A las siete de la mañana.
En vela.
Son estos los ratos que
disfruto.
La ciudad plácidamente
dormida.
Sin sonidos. Sin luz. Sin
reproches. Sin presiones.
Sola con mi mente,
aprovechando el limbo que
mi cuerpo crea de forma subsconsciente.
SND
luns, setembro 7
Violencia explícita (II)
El odio es físico y mental.
No es como si no intentase controlarlo.
Intento cerrar los ojos, respirar y
contar.
Pero los números se convierten en
listas, cabezas, blancos.
Las respiraciones en suspiros,
exhalaciones aceleradas, gritos.
Los ojos me empiezan a temblar,
el ceño
se me hunde, el fondo negro es ahora rojo.
Rojo de ira. Rojo de sangre. Rojo de
muertes.
Chop, chop, chop.
Caen cuerpos a la misma velocidad que
esta sociedad se hunde en la miseria.
Me pregunto, ¿contribuyo al bien
mundial?
Me pregunto, ¿las vísceras
contribuyen al medio ambiente?
Me digo, polvo al polvo.
SND
Ilustración: JGG
xoves, setembro 3
Luf
Me gustas cuando dejas que apague la luz
y juegas quedamente a no quitarme la ropa.
Cuando meces mi cuerpo en tu piel y en tus ojos.
Cuando deshaces la mirada en mil susurros, me gusta.
Me gusta tu locura azul de canela.
Cuando entras dócilmente en mis versos marchitos.
Tu beso breve y contenido
Un beso indecente
Los besos prohibidos
Me gustan, me gustaron
Me gustaste, me gustas.
Ana Maria Seoane Padrón
martes, setembro 1
Santiago
NON saben cara onde tirar
“...é puta pedra”
Mollada
a miúdo de luns
martes
mércores
Eles van camiñando
(pérdense)
non é que se equivoquen nas esquinas das rúas
Fotografía de Alba Ortega |
porén,
os xoves tralo solpor,
a pedra tira,
baixiño,
das sabas
e eles saen a ver a pouca lus que queda
Falan de foder, de fartarse, de facer o tolo, de fariña.
E volven a casa,
dando voltas,
deixando unha corda de migas de pan
e volven a casa,
dando voltas,
coa esperanza de que alguén tire da corda.
De súpeto,
parece que xa non chove
(ata o luns)
“Santiago… é puta pedra”
Xiana Cid
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)