martes, outubro 27

Bloque Gris (I)


4ºB: Unha bicicleta,
geranios
de todas as cores
e unha muller gris- fechada na idea de melancolía
tras unha fiestra
enfiadas,
milleiros de bragas
todas iguais
todas impolutas, brancas      

6ºC: Unha idea
cortinas
soñadoras, misteriosas
enmarcan un nada e un todo
pechando ao ente
circular
en 20 m cuadrados
2ºA:
Coido que,
non acado a ver
                        só unhas reixas

5ºD:
Un aparello de aire acondicionado
empapado
pola miúda
e constante choiva
do 13 de Outubro, martes.
                                                Incontables
                                                ventás
                                                                        innumerables vidas,
de seres
que son
que se di que existem;

            pechados e imaxinados
entre tabaco e té
a esta hora sempre verde.

1º... e un bus azul.



Alicia Piñeiro

venres, outubro 16

De Tabaqueria

“El sábado pasado, de madrugada, se produjo un accidente de tráfico en la carretera nacional que une las capitales de Toledo y Ciudad Real, en el que murió una persona. En el coche viajaba una pareja de mediana edad  lo que más extrañó a la guardia civil es que el accidente ocurrió en una vía donde apenas hay tráfico y en una recta. El hombre falleció poco después de llegar al hospital y la mujer se debate entre la vida y la muerte; la policía espera que se recupere pronto para poder aclarar las circunstancias del suceso.”




Aún se preguntaba, ocurrió? Se planteaba si podía ser real, si lo sucedido se encontraba entre los límites de lo concebible, de lo posible, si las leyes de la física podían dar cuenta de ello.
Todo apuntaba a que sí, todo indicaba que no.
Escuchaba un respirador artificial. Sin embargo, solo su oreja izquierda  lo podía apreciar.
Cada herida constituida por cada porción de luna quebrantada por aquel reno azul, le quemaba. Ardía.
Aún así, apenas sentía su cuerpo.
He muerto?
De repente, percibía el cómo de sus millones de neuronas representan hasta el mínimo detalle del dolor que sus nervios habían procesado. Existía la sensación y el reno azul.
Un dedo, el otro, silencio; un dedo,  dos dedos, silencio. El movimiento de sus manos reproducía entrecortadamente una serie de  compases irregulares de una sinfonía caprichosa.
Presa del pánico, se preguntaba:
Puedo ver?
-Sólo un reno azul.
De nuevo la incertidumbre acechaba, la ansiedad se adueñaba de sus pensamientos
Que
                                    Brincan caóticos
            Sin orden

Sin un porqué, sin un entender. Le da un vuelco el corazón parado Emite un grito mudo y cae.



Al fin, se deja caer.



Él, una carretera. Un reno azul, reiterativo, y una luna rota en pedazos.


Alicia Piñeiro

sábado, outubro 10

farewell

¡Qué injusto todo! ¡Qué injusto tú! ¡Qué injusta yo!
Yo por quererte cuando no me quieres.
Y tú por quererme cuando yo no te quiero.
Menudo lío de sintaxis sin sentido.
Ya no hay quien te vea, ni quien me vea.
Ya no sirve con pensar en ti, con hablar de ti
para que por haceres del destino nos reencontremos.
Las palabras que no dije, que no pude decir, ahora se me atragantan y me sobran.
SND


 

luns, outubro 5

Magritte

Pénsote,
pénsote, cos teus rizos opacos rompendo no aire
a harmonía do azul infinito,
de novo, ceo e terra só un.

Un un, crebado pola túa figura. Túa figura núa, redondeada
dando toques de cor na area branca,
                                                                             
[ausencia ou composición de toda cor]

Toques de verde,
verde ordenado, entre vermellos
e lilas,
na escala cromática que ti escolliches.

Toques verdes, que nun fondo negro
                dan  vida a peixes,
                                               peixes que nadan rápido tralo contacto da túa mau sobre eles.

Composición perfecta baixo a túa ollada,
diante das Cíes,
que rompen a liña do horizonte,

Ben me gustaría que me
pintases
e ser, aínda que en proxecto de min mesma,
a que está baixo túa ollada,
á que acarician, dando cor, as túas maus
A miña mente salta e brinca divertida
entre os teus debuxos
e os teus senos
imaxinando seu contacto…cos meus.
                                                                              Imaxinando o noso encontro
                                                                              húmido e prohibido entre
                                                                                              humidades
                                                                              Nunca imaxinadas, sempre
                                                                              afundidas no limbo das cousas  que
                                                                              non ocorren,
                                                                                                               non se nos ocorren.



 Alicia Piñeiro


                               

venres, outubro 2

sombra

 
Te gustaba cazar las mariposas más bonitas del jardín, con alas grandes y dibujos estrambóticos de mil colores. Pero fuiste a por la menos indicada, a la que corre hacia la tormenta en vez de esquivarla. 




En busca de tu objetivo, perdiste tu esencia y cuando conseguiste atraparla ya no quedaba nada. Le preguntaste su nombre con deje inocente y ella te lo desveló abriendo las alas. La palabra soledad impregnada en tinta negra.

¿Me quieres, Soledad? 

La pregunta la hizo revolverse inquieta. Un veneno habría sido más llevadero que el peso de dar respuesta. Tras eso, ella batió sus alas con fuerza y voló lejos de allí.

SND