Alzábase, o outeiro daquil bosque de castiñeiros e carballos centenarios, rompendo
as liñas horizontais do azul rosado do amencer. As nubes propoñían sombras
danzantes que enmarcaban a divindade. Entre xestas, apartando cerimoniosamente as ramas da
cosificación do Pan, ¾deus grego, pai do
pánico¾, entraba a sacerdotisa,
a muller elixida para levares a cabo a cerimonia do sacrificio ao elevado Deus
descoñecido, ou á Nada. E alí atopouse a este
outeiro perfecto. O lugar escollido pola luz dourada daquela madrugada.
Nese intre, entregáronlle á vítima, o famoso Yakiri; o maior sacrificio
feito por isa familia a seu Deus. O vermello entrou no páramo. Coa pel queimada
e a mirada altiva, o home permanecía de xeonllos entre carballos e castiñeiros
cun pulcro kimono branco¾ símbolo da pureza,
símbolo da virxe divindade ansiosa de morte¾.
Dous altos anxos limpos e roibos, empezaron a sacrificar a paisaxe cortando
e queimando aquelas árbores vellas e arbustos quedos. Mais, o outeiro en
círculo impenetrable, permanecía con luz dourada subxacente do ceo agora
profundamente azul. Nin as lapas nin o laranxa apenas rozaban a súa atmosfera
esférica.
Entre tanto, a sacerdotisa de maneira solemne, con movementos depurados
de xestos innecesarios e coa elegancia como símbolo, comezou a espir o
impasible corpo do sacrificado.
O kimono debía permanecer branco.
Resgou como unha tela a Yakiri, trazando unha liña perfecta do esterno á
pelve do home. A ferramenta: un coitelo. Ante os ollos chorosos da vítima, ela
empezou a sacar as moradas entrañas do sacrificado, sentindo o calor húmido
escorregándose entre as súas maus. Tras baleirar o corpo e ceibar os órganos
internos de Yakiri, a muller limpou o cadáver de calquera rastro de corporalidade
ou vida. Deixou o corpo, de xeito impoluto, violeta. Vestiuno docemente e tras
pechar con parsimonia o kimono, colocou coidadosamente as mangas do traxe
branco aprisionadas baixo os xeonllos do sacrificado; o corpo sobre as mesmas
permanecía.
Unha imaxe gloriosa:
O sol alto iluminando o outeiro verde entre gris, agora rodeado de estacas.
Todo presidido por aquel sacrificio suplicante vestido de puro branco.
Alicia Piñeiro
Alicia Piñeiro